Icarus vliegt! Icarus stijgt! Icarus reikt naar de hoogste vlucht.
Dispuutsvereniging Icarus heeft al jaren de hemel gezocht, steeds verder, hoger dan de anderen, maar bovenal: hoger dan zichzelf. Maar bestaat er een ultieme hoogte voor Icarus? Een punt waarop hij niet verder kan? Wij geloven van niet. Icarus blijft altijd groeien, altijd klimmen, zijn vleugels spreidend boven de grenzen van het verleden. Nooit tevreden met het bereikte, altijd verlangend naar meer. Wat rest ons, wanneer het doel eenmaal bereikt is? Stil blijven staan en verdrinken in de leegte van verveling? Nee, want het geluk dat schuilt in het behalen van doelen is slechts van korte duur. Ware vreugde ligt in de eeuwige vlucht naar nieuwe hoogten. In die vlucht, dat voortdurende streven, wordt het vliegen zelf, en de groei van onszelf, het hooghste doel.

Afgelopen jaar is dit mooie dispuut boven zichzelf uitgevlogen door te reiken naar de kennis waarover nog geen kennis is, door te weten wat men nog niet kan weten. Echter, er is iets dat het vliegen zint. Het wordt warmer, het wordt extremer, de lucht is grauw en de wind waait door de vleugels van Icarus. Het deert een waar Icariaan absoluut niet, maar toch, het intrigeert hem wel. Wat is dit merkwaardige verschijnsel? Waar komt het vandaan? Wat voor impact heeft dit op het verdere bestaan? Dit jaar zal Icarus in het thema ‘klimaatverandering’ duiken, om zo beter onderlegd een mening te kunnen vormen en discussies te kunnen voeren over één van de meest actuele thema’s in de hedendaagse samenleving. Kennis zal worden vergaard, debatten zullen worden gevoerd en ethische grenzen zullen worden opgezocht – en zeer waarschijnlijk, zoals een Icariaan dat doet, overgegaan. Het aankomende dispuutsjaar wordt pikant, gepeperd en vlijmscherp, oftewel; het wordt heet. Dat kan maar op één plek, zo dicht mogelijk bij de zon. Hoog, hoger, hoogst!

Met Icariaanse groet,
XVII Galileo Galilei der dispuutsvereniging Icarus