Fasten your seatbelts: u wordt meegenomen naar het verenigingsjaar 2009-2010, waarin de VGSR grote hoogten heeft bereikt. Dit jaarverslag toont iets van de hoogtepunten van het jaar waarin bestuur Bredemeijer de bemanning van het vliegtuig vormde.

Nadat bestuur Bredemeijer als nieuw bestuur was voorgesteld, vroeg een aantal amici zich af hoe de volgens de Impotencie ‘meest vrouwelijke vrouw der VGSR’ leiding zou kunnen geven aan de VGSR. Het verleden heeft het inmiddels uitgewezen. Bestuur Bredemeijer bestaat voor de ene helft uit mannen en voor de andere helft uit vrouwen: geheel in stijl met het jaarthema ‘man/vrouw: de mens’.

Zoals te doen gebruikelijk dragen studiezin en amicitia ons verenigingsleven. Studiezin kwam onder andere tot uitdrukking in een discussieavond over de politieke keuzes rondom de economische crisis en in een bekeken documentaire over een ultranationalistische beweging in Rusland. Verder vormden lezingen over neurowetenschap en de vrije wil, gender en mannelijkheid, anti-utopisch denken en het democratische gehalte in Europa een belangrijk onderdeel in de broodnodige studiezin. Bijzonder was de afsluitende Bijbelclubavond, waarop we een nieuwe trend hebben gezet: samen zingen voor God!

Op het amicale vlak was het zeer turbulent dit jaar. De banden met 020 waren aan het begin van het jaar nog steeds niet erg sterk en het skunken van hun banner op het Paascongres en de aanwezigheid van twee bestuursleden in hun ‘alledaagse kloffie’ op onze stijlvolle diesborrel deed die banden weinig goeds. Ook de Twentse boeren speelden met vuur waarna de banden middels een kruisende brief van beide kanten zijn opgeschort tot op de dag van vandaag. De grap rondom het skunken van hun vaandel op het Paascongres konden zij geenszins waarderen. Nadat het vaandel in een postpakket weer richting Twente was gestuurd, was de maat voor hen blijkbaar echt vol: ze zouden de VGSR eens mores leren! Helaas begrepen zij zelf weinig van de heersende mores op het gebied van skunken van vaandels door de VGSR en ontvoeringen van amicalen buiten het novitiaat om. Zonder OV-kaart en de noodzakelijke vrouwelijke verzorgingsproducten werden ondergetekende en mevrouw de ab-actis op een doordeweekse dinsdagavond zonder pardon meegevoerd richting het verre oosten. Na een zware nacht in Enschede te hebben doorgebracht en veel telefoontjes met meneer de ab-actis der VGST (de praeses durfde niet te bellen) te hebben gevoerd, werd besloten de banden op te schorten. Een treurig doch niet te vermijden conclusie van een spannende geschiedenis.

Beter verging het ons nieuwste zusje te Nijmegen. Deze schatjes (thesaurae thesaurique) wilden wel eens een echte stad bewonderen en keken dan ook hun ogen uit tijdens een amicaal bezoek aan Rotterdam. Als kers op de taart kregen zij na hun bezoek een welkomstcadeau aangeboden: de banner van de VGS te 020. Ze waren er zo blij mee dat deze op Marktplaats belandde en door de VGSPiep werd ‘gekocht’. De VGSW werd verblijd met onze komst naar Wageningen. Dit verliep zonder vaandels en banners, maar met een lezing op een echte boerderij!

Naast deze amicale tripjes is er uiteraard ook aan de bestuursband gewerkt. Dit gebeurde middels Ketel1, geregeld op de BBV’s (Bestuur Bredemeijer Vergaderingen), maar ook zeker door de bestuursweekenden. Details zal ik u besparen, maar een ding was zeker typerend: linten, dassen en bestuurskledij waren onmisbaar.

Ook de banden met de oud-leden werden flink aangehaald. Zowel de leden als de oud-leden lieten zichzelf van hun sportiefste kant zien tijdens het leden vs. oud-leden zaalvoetbal. Op de oud-ledenavond was de vereniging wederom sportief en deed niet moeilijk over het trakteren van de oud-leden op bitterballen ter waarde van 120 euro. We zijn blij met oud-leden en dat laten we dus ook graag zien.

Als ik nog praeses was, zou ik nog veel meer vertellen, maar nu ben ik gebonden aan de aan mij opgelegde restricties. Ik zou bijvoorbeeld vertellen over het nieuwe format voor de vooravond met twee eigen amici als lector. Of over het liften naar Stoumont, waar sommige koppels (frappant genoeg allemaal (bijna) getrouwd) teveel mazzel hadden en anderen vooral veel pech (of lag het toch aan de afwezigheid van een vrouw in de verliezende teams?). Of over een in de kerstvakantie gehouden December-HH, waarbij sneeuw en warme (aangebrande) chocolademelk belangrijke elementen waren. Of over amice Suurmond die op het interschorsiale gedeelte van de augustus-HH zowel vaandeldrager als onderdeel van de commissie van in- en uitgeleide was.

Enfin, het is voorbij. Het was geweldig om een jaar lang aan het roer te staan van onze mooie vereniging. Het is een jaar in de inmiddels zestig jaren geschiedenis die de VGSR rijk is. God heeft de vereniging veel gegeven en dat doet hij nog steeds. Ik wil de VGSR toewensen dat God ook in de toekomst met de vereniging en haar leden zal zijn!