Onder luide aanmoediging van vele aanwezigen startte de eerste etappe van de Batavierenrace op de atletiekbaan van de Radboud universiteit. Na 00:17:51 finishte Klaartje. Zelf niet helemaal tevreden over haar race, maar gezien haar misselijkheid had ze er alles uitgehaald. Michiel mocht het hesje overnemen. Net voor de start hoorde hij het verhaal van een loper die vorig jaar bij finish niemand kon vinden en toen maar besloot de volgende etappe ook te lopen. Met dit schrikbeeld in gedachten rende Michiel niet voluit om zo zijn krachten voor een eventuele tweede etappe te sparen. Toen hij na 00:33:51 door het poortje rende werd het hesje van z’n lijf geplukt door Bas.

De race was inmiddels in Duitsland aanbeland. Bas liep met een gemiddelde van 11,12 km per uur door het Duitse platteland rond Kleve. Gelukkig had hij Romke-Jan, met het op het laatste nippertje geregelde fietslampje, aan zijn zijde, want het was aardedonker. Na 00:41:00 finishte Bas.

Toen Daan van start ging wist hij voor de VGSR de langste etappe te lopen, 11,2 km. Met een gemiddelde snelheid van 13,18 km per uur spoedde hij naar het wisselpunt, waar hij na 00:51:00 binnenkwam. Hans die nam het hesje snel over, tijd voor de volgende etappe op het programma, een etappe van 8,1 km met een flinke klim de dijk op. Hans ging als een speer en zijn tijd van 00:38:04 zorgde ervoor dat we tien plaatsen in het klassement stegen. De volgende etappe werd gelopen door Romke-Jan. Hij had het zwaarder dan gedacht en had eigenlijk gehoopt harder te rennen dan in de bewuste nacht lukte. Maar hij bleef proberen 12 km per uur te lopen. Uiteindelijk finishte hij in 00:38:03. Willeke nam het hesje over van Romke-Jan en kwam direct op snelheid. Waar Hans z’n tijd goed was voor een stijging in het klassement met 10 plekken, kreeg Willeke het met haar tijd van 00:33:45 voor elkaar om wel 20 plekken te stijgen. Paul mocht het van Willeke overnemen en spurtte weg. Hij ging als een trein of beter gezegd, hij ging als een Fyra of Thalys. Met een gemiddelde snelheid van 14,39 km per uur was het wisselpunt na een half uur alweer in zicht. Het wisselpunt bereikte hij na een rappe laatste kilometer in 00:33:47. Berent mocht toen overnemen voor de laatste nachtetappe. Hij was flink aan het stressen, drie dagen eerder had hij in de laatste training de afstand in 40 minuten gelopen, maar vannacht moest het opeens een heel stuk sneller om niet buiten de maximum tijd van 30 minuten te finishen. Hij ging voorzichtig van start, maar had gauw een tempo gevonden waarop de race binnen een half uur te lopen was. Terwijl Michiel de snelheid in de gaten hield, had hij nog tijd over te vertellen welk prachtige landschap om hen heen voorbij trok. In de laatste kilometer gingen de laatste reserves er tegenaan en kon nog flink versneld worden. Berent klokte af met 00:24:49. Met 05:12:10 had de nachtploeg gedaan wat het kon en kon zij zich terugtrekken op de Rusteberg.

Om 5 uur ‘s ochtends was het zover: de wekker ging en we moesten eruit. Naast me zag ik alleen maar slaperige hoofden met hele kleine oogjes die me duf aankeken. Maar opeens realiseerden we ons: het is zover! Na maanden van trainen* was de dag aangebroken waar we naar toe hebben gewerkt. Iedereen had de vorige avond al keurig hardloopschoenen, sokken, sportbroek en shirt klaargelegd om zo snel mogelijk aangekleed te zijn en weg te kunnen. Rillend liepen we richting auto’s met onze eigen privéchauffeurs: Arco en André. Bepakt met wc-papier, krentenbollen en blikjes energydrink verlieten we de kampeerboerderij richting de eerste etappe. Tijdens de autorit werden we langzaam wakker (mede door de heavy-metal muziek van André) en werden we stiekem toch wel een beetje zenuwachtig. Ook waren we natuurlijk erg benieuwd hoe de nachtploeg had gepresteerd! Toen was het zover: Martijn mocht het spits afbijten. Bikkel als hij was rende hij de 10 km met een aardig tempo waar menig hardloper bang van wordt. Laura mocht het al doorweekte vestje van Martijn overnemen. Ze dacht dit makkelijk te kunnen evenaren op de 2,9 km, want ja, het is immers maar een kippe-afstandje volgens de rest, maar overschatte zichzelf ernstig. Daarna was Carla aan zet die als een fris vogeltje begon maar ook redelijk brak de eindstreep overkwam. Emmeloes zette haar Eerste Hulp skills een keer op een ander front in; anders rent ze door ziekenhuisgangen maar nu rende ze als een speer! Rick dacht: “Hee, ik ben co-assistent, dat kan ik ook”, maar het was wel duidelijk dat hij nog lang geen arts is: hij kwam puffend over de eindstreep. Peter rende zo hard dat hij zelfs wel leek te vliegen door de bocht en zette dan ook een goede tijd neer. Henk liet iedereen even zien hoe het moest en met zijn hippe outfit haalde hij iedere deelnemer fluitend in. Toen bedachten we dat het leuk was Ineke op te wachten bij de finish; na 10 minuten was ze er nog steeds niet! Bleek dat ze al een kwartier binnen was toen wij er stonden…

Daarna zijn we snel terug gegaan naar de kampeerboerderij om even te douchen en om te kleden om weer terug naar Enschede te gaan en daar de lopers van de middagploeg op te wachten!

De middagploeg start met Jan-Willem Oskam aan een loodzware etappe, met veel onverharde en veel stijgende en dalende stukken, gelopen. Was eigenlijk pas aan het warmlopen toen hij over de finish kwam. Van hem had de etappe wel twee keer zo lang mogen zijn. Vervolgens had Jochum daarna een etappe waarbij de warme zon en felle tegenwind onvoorziene tegenstanders waren. Eindelijk een jaar zonder mildsteek (of in de volksmond ook wel: milkshake). Dit was dan ook gelijk te merken in de eindtijd. Nu was het de beurt aan Christiaan, die liep en kwam de man met de hamer tegen. Gelukkig had hij nog ‘getraind’ met de avondvierdaagse, dus dat kwam mooi van pas bij zijn etappe. Kuijsten was onderweg waarschijnlijk zijn bruiloft aan het plannen ofzo en zette een Kuijsten-onwaardige tijd op de klok. Voor VGSR-begrippen was het echter alsnog een fantastische tijd. Wim rende zo snel naar de finish in de eindsprint, dat hij de gozer, die van zijn stokkie was gegaan en tegen de boom lag, niet eens had gezien. De beurt aan een nogal stabiele factor in het VGSR team: Matthijs Lems. Matthijs Lems heeft over de laatste drie jaren ongelooflijk constant gelopen… Hij liep 13,95 km p/u (2009), 13,90 km p/u (2010) en 13,88 km p/u(2011). Het is voor hem nu dus mos om zo hard te lopen.

Nu werd het tijd voor de vrouwen van de middagploeg om zichzelf te bewijzen. Susanne Kuijsten kwam als enige vrouw op die etappe niet kotsend over de finish, na een etappe waarbij de lucht erg benauwend was. Vlak na haar kwam er een meisje net over de finish en hatseflats daar lag een liter kots. Dus de organisatie gooide er wat water over heen. Nog geen minuut later komt er nog een meisje en op precies dezelfde plek kwam ook daar de maaginhoud naar buiten. Susanne viel tegen de schouder van JW na de finish, maar werd bruut gestoord door een fanatieke fotograaf. Annieke had de perfecte race. Wij tellen tot elf (daar was Annieke) en de rest kwam daarna vanzelf. Als je na vorig jaar dacht dat het niet beter kon dan zat je er dus naast. Dit jaar zelfs harder dan 14 km p/u. Al met al een bijzonder knappe prestatie. Roest riep onderweg nog een paar keer: Oew, oew. Maar hij was waarschijnlijk vergeten dat de vrouwen al een half uur eerder vertrokken waren. Dus daar ging hij dan maar achteraan. Kwam over de finish met de VGSR-das. Alle ‘chicks’ van de Bata wilden weten: wie is nou die ‘Man behind the mask’?

*) lees: na 1 keer in de maand een blokje om te zijn geweest, dan realiseren dat de conditie toch wel erg achteruit gegaan is en concluderen dat je nooit een topatleet zal worden, dus thuis maar weer op de bank bent gaan hangen.

Berent, Laura en Jochum