Update: Van onze flitsende fotograaf hebben wij deze primeur: hét bewijs! Huispiet staat wat beteuterd te kijken wat hij met deze geweldige das aanmoet, maar weldra zal hij hem bij de goedheiligman doen belanden. Prachtig shot! Dank daarvoor 🙂
Het kleine kind in ons sprong van vreugde op toen vanochtend de wekker ging: vandaag komt Sinterklaas aan in Nederland! Sterker nog, in Schiedam en wij gaan hem verwelkomen langs de kant.
Maar de pret was snel bedorven toen we de gordijnen open schoven en op buienradar.nl zagen dat het feest in het water was gevallen. Dachten we met z’n allen.
Want een uurtje later brak de zon door en hadden we plots veel zin om te gaan. We sloten de deur achter ons, nadat we snel onze warme winterjasdas hadden aangedaan.
Van verre hoorden we de stoomboot al toeteren en met spoed haastten we ons per fiets of per metro. En daarna gingen we verder te voet vanaf Schiedam Centrum, dat ging beter zo.
We liepen te voet langs Dieuwertje en Jeroen en heel veel gekleurde kinderen. Toen dachten we nog, ‘wat zijn we toch oud en wat zijn zij toch zo klein, dat ik zo was kan ik me moeilijk meer herinneren’.
Al zoekend langs de hekken vonden we toen een plek. We wurmden ons tussen de mensen en hingen ons spandoek achter ons aan een meer dan mans hoog hek.
Toen was het wachten en wachten en kreunen van de dorst. En ondertussen ons irriteren aan de koters die moesten voordringen, wat dan van moeders mocht.
Dat was toch onze spot, met veel trots ingenomen! Bovendien hadden we nog nooit vooraan gestaan, dus niet zo dringen en achteraansluiten, hier waren we voor gekomen.
Wel drie kwartier stonden we daar, wat zenuwachtig te staren. Het duurde toch zo lang, zou het dat we voor niets zo vroeg opgestaan waren?
Toen eindelijk, daar kwamen ze dan, met vooraan de fanfare. ‘Sinterklaas, wie kent hem niet?’ en meer warme melodieën deden ons ongeduld bedaren.
De mooi ingepakte musici liepen toen fier langs ons heen en wij verbleven in spanning op de goedheiligman. Maar daar kwamen de pieten al en niet de minsten kwamen an.
Het waren Hoofdpiet, meer pieten en de Huispiet. Ze kwamen handjes geven, namen cadeaus voor de Sint in ontvangst en wij zongen nog een lied.
En toen gebeurde het – niet meteen. ‘Piet, piet, piet!’ riepen we, net als iedereen.
We trokken de aandacht van Huispiet en hij kwam al naar ons toe. In alle herrie gaven we hem ons cadeau mee en riepen hem nog toe:
‘Voor mij of voor Sinterklaas?’ ‘Nee. Ja. Doe hem nou maar om, succes!’ Want dragen zal hij hem toch moeten, de Rotterdamse das, die van de VGS.
Toen was het nog wat wachten en pas na pieten, pakjes, meer pieten, molens en nog meer pieten was daar dan het moment. Het witte paard van Sinterklaas met daarop de oude vent.
Met veel respect en eerbied joelden wij: ‘Sinterklaas! Sinterklaas!’ Dat moment, m’n beste, dat was het toch van al, in het bijzijn van die mooie baas.
Thuisgekomen zagen we dat ons mooie plan door de camerapiet is gemist, maar wij weten dat we niet gefaald hebben, want sinds heden heeft nu ook Sinterklaas de mooiste das van het land!
De student in ons is zo blij van geluk. Onze dag kan niet meer stuk.