Ook deze zomer bracht Rotterdam weer een bezoek aan onze amicae en amici in Leiden.
Evenals vorig jaar was er een mooi plan bedacht om met een zo groot mogelijke buit terug te kunnen keren richting our safe haven.

Allereerst werd er getracht bij de kerk aan de Herengracht Leienaren te verassen in een poging om een enkeling mee te kunnen nemen. Al snel kwam de VGSR erachter dat de Gomarianen zich lafjes verscholen hielden in het kerkgebouw (story of a life-time) en onder geen beding meer dan tien stappen van de deur durfden te zetten. Er werd zelfs gepatrouilleerd in de grachten rond de kerk.
Deze onverwachte manier van nachtelijke gezelligheid zorgde ervoor dat een enkele Rotterdammer werd gespot. Ook de VGSW bleek in de stad aanwezig te zijn. Ondanks dat we geen glimp hebben opgevangen van onze bomenknuffelaars uit Wageningen kwamen we tot de conclusie dat de kerk geen optie meer was. Derhalve togen we en masse richting een Leidsche kast.
Daar aangekomen werden de stellingen in genomen. Al snel kwam daar een niets vermoedende Leidenaar aangefietst. Deze werd voordat hij het doorhad vakkundig van z’n fiets gelicht en er ontstond een korte worsteling op de grond. Volk stroomde toe en genoot van dit klucht zo laat op de avond. De overmacht was te groot en onze amice werd afgevoerd richting een klaarstaand busje.

Wat volgde was hilarisch sms-verkeer tussen de VGSL en de mobiel van de amice in kwestie, die reeds goed was opgeborgen. Er werd na een uurtje eindelijk serieus contact gelegd en een afspraak was al ‘snel’ gemaakt. De buit kon afgehaald worden op neutraal terrein, namelijk in Piep.

Van de gelegenheid gebruik makend, vertrokken alle VGSR-ers volgens een van tevoren uiteengezet plan richting verschillende kasten in Piep.

Bij de schier ‘onkraakbare’ kast de EduP werd er aangebeld en – zowaar – open gedaan. Hoe makkelijk kan het gaan. In die veronderstelling stond ook de Delfterick aan de grond genageld. Een worsteling volgde, uitkomst onbeslist. Verderop koos amice Jonker oog in oog met amice Van Oudenaerde eieren voor z’n geld. Wie niet? Deze blitz werd snel afgerond en amice Jonker plus enkele bullen werden meegenomen richting de busjes.
Ergens veel zuidelijker in Delft dan waar we op dat moment waren, snelden enkele heren van de AmaXXie zich naar hun Renault Espace uit de 19e eeuw die, na honderd meter rijden, vakkundig onklaar gemaakt bleek te zijn. We love it when a plan comes together!*

Bij het Ikea terrein werd verzameld, alwaar vier blije Leidenaren stonden te zwaaien.
Daar werd gezellig geborreld en er kan niet gezegd worden dat de banden niet zijn aangehaald. Er werd gespeecht, waarna de aandacht werd verlegd van Leiden naar Delft, er waren immers nog zaken af te handelen.

Met Delft werd de afspraak gemaakt om te borrelen op hun seausbeaut. Een mooie locatie met bier, eten en nog meer bier, aldus de praeses der VGSD. Het aloude gezegde “there’s no accounting for taste” bleek ook hier van kracht te zijn, want een meer afgekarde boot dan deze hebben wij Rotterdammers in onze 10.500 hectare haven zelfs nog nooit kunnen ontdekken. Desondanks maakten het koude pils, de kleffe nootjes en het amicitia pissen veel goed.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. De tijd om te gaan was gekomen. Amice Van Der Wal liet zoals te doen gebruikelijk nog een van zijn signaturen achter, waarna een colonne Rotterdammers terug naar hun stad togen. Rond 5u in de ochtend trok een voldane stilte over de stad. De rust was wedergekeerd.*Naar: Hannibal Smith, the A-team