Vanochtend vroeg ging de wekker om 8.15 uur en na twee keer gesnoozed te hebben, maakten wekker, slaapspullen en de amici Bosscha sr. en Offereins plaats voor amice Rosier die nu toch ook eindelijk in een fatsoenlijk bedje kon slapen. Met een bodem van friko’s, bitterballen en nog meer friko’s van de vorige avond nog in de maag, togen de twee naar de bus. Twee-en-een-half uur deed de trein erover voordat ook de laatste jongens van Rotterdam weer in de vertrouwde Randstedelijke omgeving aankwamen. Onze amicae amicique in het groot uitgevallen dorp Enschede hebben ons al twitterend een mooie tijd gegeven, en genoten hebben we, dit weekend.

Onder het thema ‘de grens opzoeken’, hebben ca. 20 VGSR’ers kennis gemaakt met de amicalen in het oosten. De Vereniging van Gereformeerde Studenten in Twente had een goed gevuld programma geregeld. Vrijdagavond begon met een maaltijd Chinees, gevolgd door de verspreiding over de kasten. Niet veel later was het feest in de SV Tabula Rasa, gelegen aan de oude binnengracht, al in alle drukte begonnen. Op de dansvloer en in de borrelhoek werden de eerste (non)verbale contacten gelegd en de gezamenlijke voorliefde voor kapsalon en de Turkse keuken in zijn geheel werd tussendoor bij de buurman gedeeld. Na een frisse fietstocht lag de laatste feestganger er rond vijf uur in.

Zaterdagmorgen werd vrijgehouden voor een goede ochtendrust en de middag werd ingedeeld met twee activiteiten. De keuze was reuze en verhalen over onthoofde beelden van het Ei van Ko, de prachtige Byzantijnse rondingen van de Jacobuskerk (RK), de gescheurde zwembroek van amice van Huizen, gezellig bowlen, vermoeiend klimmen of met een rammelende maag voetballen werden na afloop uitgewisseld. De avondmaaltijd werd genuttigd in het noordelijke Twekkelerveld (Twek). Op de Krater en Adagio was het lastig nog een (zit)plekje te vinden, dus de friet en fiko werden zelfs op straat genuttigd. Daarna was er de mogelijkheid tot spelletjes doen (weerwolven, poker, klaverjassen en wat dies meer zij), film kijken of gewoon borrelen. In de kelder van de Krater werd er nog een poging tot een spellteje Risk gedaan, maar amica Dijk had er tot tweemaal toe meer schik in daar vlot een einde aan te maken, dan toe te moeten zien dat een Twenterik zou zegevieren.

Zondagochtend werd er gekerkt in de eigen wijk (West had dopen) en daarna werd er gekoffied in de dichtstbijzijnde kasten. Toen de buienradar goed weer beloofde, verzamelde men zich in het Volkspark voor een heuse picknick. De zon liet van zich spreken en met een show van levend bowlen deden enkele amici van de VGST goed hun best de gasten te entertainen. Weldoorvoed en een beetje uitgerust bezocht men de middagdienst in de Immanuëlkerk – een preek over Davids heldendaad en de reep van Sauls mantel (zou hij daar ook een fopdas van gestropt hebben?) en zijn vertrouwen in Gods leiding in het leven – en daaropvolgend genoten we een geordende macaronimaaltijd. Even later ving de kleinkunstavond aan, met als hoogtepunten Ome Willem en een prachtig uitgevoerd klassiek orgelstuk (titel even kwijt…) door amice Dubbink. De Rotterdamsche charme van het candle light gedicht ontbrak gelukkig ook niet. Na het dankwoord en de fles Ketel 1 van mijnheer de praeses was het amicale weekend officieel afgesloten en bralden we vol overtuiging een paar prachtige dagen ten einde.

Tassen werden nog gepakt en auto’s gevuld. Na een laatste afscheidsgroet en beloften tot een spoedig weerziens keerden we hen onze rug toe met een grote behoefte aan ons eigen Rotterdam. De achterblijvers dronken er nog eentje op een geslaagd weekend op het Kippenhok. Om een uur of twee lag men op een oor en de frituurlucht vermengd met het geronk van amice Pranger brachten de gasten op de Petteflet, na het met eigen ogen gezien te hebben het predikaat kast der kasten waard, in een voldane slaap…

Om maar in te stemmen met de woorden van amice Westerhof (VGST): “Er kan gerust gesteld worden dat de VGSR en de VGST betere amicale banden hebben gekregen en er kan ook gerust gesteld worden dat dat veel te zuinig is geformuleerd.”